რის საფუძველზეც დააპატიმრეს სანდრო ბარათელი

ვარლამ არავიძე

გენიალური ქართველი კინორეჟისორის თენგის აბულაძის ტრილოგიის (ვედრება, ნატვრის ხე, მონანიება) ბოლო ნამუშევარია ფილმი ”მონანიება”. ფილმზე საუბარს არ დავიწყებ, ვინაიდან საკმაოდ ბევრია სასაუბრო.
გთავაზობთ მცირე ეპიზოდს ტოტალიტარული რეჟიმის იმ განუკითხაობისა და უსამართლობის შესახებ, რაც ფილმში საკმაოდ ცხადადაა გადმოცემული. ამ შემთხვევაში საუბარი მაქვს მხატვარ სანდრო ბარათელის დაკავების ფაქტზე და იმ წერილზე, რის საფუძველზე ის დააპატიმრეს. სანდრო ბარათელი ღვთისმშობლის ტაძარში ლაბორატორიული ცდების ჩატარების წინააღმდეგი იყო. დაუყოვნებლივ ითხოვდა აღნიშნული ცდების შეწყვეტას და სამეცნიერო-კვლევითი დაწესებულებისათვის შესაფერისი შენობის აგებას. გარდა ამისა, ვარლამ არავიძემ ჯერ კიდევ მაშინ აითვალწუნა მხატვარი, როდესაც მისი მერად არჩევის ცერემონიალზე სიტყვით გამოსვლის დროს სანდრომ ფანჯრები მიუხურა ქალაქის თავს. მონაწილეობა არ მიიღო მის მიერ მოწყობილ სახალხო ზეიმში, მოკლედ არ გახდა მისი წარმატების თანაზიარი.

გთავაზობთ ზემოაღნიშნულ წერილს:

”ამ ბოლო დროს ზოგიერთი ვაი მხატვრის ნაჯღაბი ინდივიდუალიზმის ნიშნებს ატარებს. ეს ყოყოჩა, თავნება ვაი მხატვარი… კავშირი აქვს ანარქისტ პოეტებთან…
გუშინწინ, საღამოს ხუთ საათზე მოვიდა მხატვართა პარნასში და იმუქრებოდა – ვინც ღვთისმშობლის ტაძარს ხელს ახლებს იმ ხელს ძირში მოვაჭრი პაპაჩემის ხანჯლითო.

გასაკვირია, მაინც ვინ მფარველობს ამ ვაი მხატვარს და ვინ უწყობს გამოფენებს?

ანარქისტი ბარათელის ხელოვნება სამარცხვინო ლაქაა ჩვენი ქვეყნის კულტურისათვის და საფრთხეს წარმოადგენს ჩვენი ნათელი საზოგადოებისათვის, რომლის მტერია ბარათელი.

თუ თქვენ არ მიხედავთ ამ საქმეს სიმართლეს გაარკვევენ სადაც ჯერ არს”.

 

სანდრო ბარათელი

მე მოვითხოვ … !

დროის ცვლილებასთან ერთად გარემოც ასე თუ ისე ვითარდება. რაღაცები შედარებით სწრაფად იცვლება, რაღაცები კი – შედარებით ნელა. თავისთავად არაფერი ხდება, ხოდა ვისთვისაც რაა პრიორიტეტული, შესაბამისად, ყურადღებაც უფრო მეტად იმას აქცევს.
რო გვკითხო ყველას უზრუნველი ცხოვრება გვინდა, ბევრ სიკეთეებს ჩავიდენდით გასაქანი რომ გვქონდეს, მაგრამ ამ ცხოვრების….
რას ვაკეთებთ იმისათვის, რომ ამ უზრუნველი ცხოვრების მოსაწყობად წინაპირობები შევიქმნათ?
ოცნებებში გვიყვარს ხეტიალი და პინაზე რომ არავინ მოგვართმევს მეტ-ნაკლებად ჩვენთვის სასურველ ცხოვრებას ამაზე ნაკლებად გვეფიქრება.
უნდა ვიყოთ აქტიურები, ყველაფერზე ჩვენი ცოდნისა და შესაძლებლობებიდან გამომდინარე გვქონდეს ადეკვატური გამოხმაურებები, ვიყოთ ერთმანეთის გვერდი-გვერდ საყოველთაოდ საკეთილდღეო საქმეებში.

თუ კი რამე დისკომფორტს გვიქმნის, უკმაყოფილებას იწვევს, ვიღაცების მიმართ დისკრიმინაციულია, ვიღაცებს ჩაგრავენ, უსამართლოდ ექცევიან და სხვა უამრავი მსგავსი, ასეთ შემთხვევაში სიჩუმე და განზე დგომა (სხვისი ჭირი –  ღობეს ჩხირის პრინციპით) სამოქალაქო უპასუხისმგებლობას ნიშნავს.

ვიყოთ პროგრესზე ორიენტირებულები და მოვითხოვოთ!

მოვითხოვ ადამიანის საყოველთაოდ აღიარებული უფლებების დაცვას, მიუხედავად  საზოგადოებაში მათი სოციალური სტატუსისა  და მიუხედავად მათი მატერიალური შესაძლებლობებისა.

მოვითხოვ სოლიდარულ, შემდგარ, განვითარებულ სამოქალაქო საზოგადოების არსებობას!

მოვითხოვ მეტ იუმორის გრძნობას ადამიანებში. თვითკრიტიკის შედარებით მაღალ და სნობიზმის შედარებით დაბალ დონეს.

მოვითხოვ სასჯელ აღსრულების დაწესებულებებში პატიმრებისთვის კონცერტების გამართვას, მათთვის სწავლა-განათლების ხელმისაწვდომობას. რასაკვირველია ციხეში ნინო ბადურაშვილის და სტეფანეს მსგავსი ტიპები არ იმღერებენ, არამედ ისეთები როგორებიცაა:  Pornopoezia, The Georgians, Indutrial City, რობი კუხიანიძე….

მოვითხოვ ვერცხლისწყალივით მოუსვენარ, ამბოხებულ და კრიტიკულ ახალგაზრდობას!

მე მოვითხოვ…  მე მოვითხოვ… მე მოვითხოვ…